Sikorowate – rodzina ptaków z rzędu wróblowych. Obejmuje gatunki lądowe, nadrzewne, zamieszkujące półkulę północną. Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
- niewielkie rozmiary (średnia długość ciała: 12-13 cm)
- krótkie skrzydła, ogon stosunkowo długi
- mały, krótki dziób (odżywiają się owadami)
- większość charakteryzuje się kontrastowym, najczęściej czarno-białym, ubarwieniem głowy
- posiadają 10 lotek I rzędu oraz 12 sterówek.
Są to w większości gatunki o dużej liczebności (przykładowo sikora bogatka jest jednym z najliczniejszych ptaków Polski), nie zagrożone wyginięciem. Jedynie 3 gatunki z rodzaju Parus uznaje się za narażone w przyszłości na utratę liczebności lub wręcz wymarcie. Do polskiej awifauny zalicza się 7 gatunków, wszystkie są objęte ścisłą ochroną gatunkową.
Na zdjęciu :
Bogatka, sikora bogatka (Parus major) – niewielki, częściowo wędrowny ptak z rodziny sikor, zamieszkujący w zależności od podgatunku (podgatunki niekiedy wyodrębniane w osobne gatunki):
Parus major major - cała Europa, północno-zachodnia Afryka, Azja Mniejsza, Iran, Kaukaz i południowa Syberia. W Polsce rozpowszechniony, bardzo liczny ptak lęgowy[3]. Północne populacje przemieszczają się zimą nieco na południe (z Polski do Francji, Holandii i Niemiec).
Parus major bokharensis - Azja Środkowa, Indie, Birma, Półwysep Malajski i Wielkie Wyspy Sundajskie oraz północne Borneo.
Parus major minor - wschodnie Chiny, dolny bieg Amuru, Półwysep Koreański i Japonia.
Parus major intermedius - na południowy wschód od Morza Kaspijskiego.
Parus major commixtus - północna część Półwyspu Indochińskiego.
Cechy gatunku
Największa z europejskich sikor. Obie płci ubarwione niemalże jednakowo. Samiec wyróżnia się szerszym czarnym paskiem na brzuchu. Upierzenie P. m. major - czarna głowa z białymi policzkami. Wierzch ciała oliwkowy, a pokrywy skrzydłowe szaroniebieskie z białym prążkiem. Spód żółty z czarną, podłużną pręgą (szerszą u samca niż u samicy). Młode mają czerń zastąpioną brązem, policzki żółtawe, spód matowożółty. Ptaki z podgatunku P. m. bokharensis mają biały brzuch, a P. m. minor - biały brzuch, białą plamę na potylicy i inny kształt plamy na policzku.
Wymiary średnie
długość ciała 14-16 cm
rozpiętość skrzydeł 22cm
masa ciała ok. 20-21 g
Biotop
Różnorodne lasy, często w sąsiedztwie człowieka - w parkach, ogrodach i sadach, w miastach wewnątrz osiedli mieszkaniowych. Zamieszkuje także tereny, gdzie jest wiele zagajników, zawsze na drzewach.
Gniazdo
W dziuplach, budkach lęgowych oraz innych, antropogennych miejscach - rurach, wywietrznikach, nawet w pozostawionym czajniku.
Jaja
Dwa lęgi w roku, jaja składane od końca kwietnia do początku lipca w liczbie od 6 do 14.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 13-14 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo po 15-21 dniach.
Pożywienie
Owady i inne bezkręgowce, zimą pokarm roślinny (szczególnie chętnie nasiona roślin oleistych, np. słonecznika), często dokarmiana przez ludzi słoniną.
Ochrona
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz