Król LeW

Król Lew to najlepsza bajka, stworzona, aż 16 lat temu.Zdjęcie zrobione w paryskim Disneylandzie rok temu. Najważniejszym bohaterem jest Simba. :p

Dziecinny wpis o Simbie kończy "pisanie" Bloga. :D :D :D

Królik "LEW"

Lwy charakteryzują się dłuższą sierścią w okolicach karku, przez co powstaje wrażenie "lwiej grzywy". Tułów jest natomiast gładkowłosy. Ich waga waha się pomiędzy 800 a 1200 gram. Lwy posiadają również pędzelek w okolicach ogona.

Droga do domu ... :D

Na imprezie ... luty 2008 r. Z moimi przyjaciółmi od lat ... Sarą i Robertem :)

Z Sarą - Bal na zakończenie Szkoły Podstawowej #3 :D - czerwiec 2003 r.

Z Sarą na obozie wędrownym w Sudetach - 2001 r.

Z przyjaciółką SARĄ :D - 1992 r.

Pingwin :)

Rasa kalifornijska (K) została wyhodowana w Ameryce niedaleko Kalifornii, dzięki temu zawdzięcza swoja nazwę. Stworzył ją hodowca J. Westa przez szereg skomplikowanych krzyżowań międzyrasowych. Materiałem wyjściowym do pracy hodowlanej były rasy: nowozelandzki biały, szynszyl oraz himalajski (inaczej rosyjski po której odziedziczył barwę umaszczenia). Króliki kalifornijskie cechują się bardzo szybkim wzrostem a zarazem dobrym umięśnieniem. Za zaletę tej rasy uważa się stosunkowo nieduże zużycie paszy na jednostkę przyrostu oraz niewielkie wymagania co do jakości paszy. Ta ostatnia cecha spowodowała, że królik ten jest często hodowany nie tylko na fermach, ale również w przydomowych hodowlach.

Poniższy szczegółowy opis cech budowy ciała, typu rasowego, barwy okrywy włosowej itd., został zaczerpnięty z Wzorca Królików wydanego przez Centralną Stację Hodowli Zwierząt w Likwidacji (Warszawa, Listopad 2000r.)

Występuje w dwóch odmianach barwnych:
czarny (Kc) - genotyp: anan BB CC DD gg
hawana (Kh) - genotyp: anan BB cc DD gg

Najniższa dopuszczalna masa ciała królika w wieku 8 miesięcy i powyżej - 3,5 kg; najwyższa - 5,5 kg.
Przy ocenie samic i samców na wystawie dopuszcza się masę ciała o 5 % niższą niż podana w tabeli.

Budowa ciała:
Harmonijna budowa ciała. Tułów walcowaty, średniodługi, dobrze umięśniony, dobrze rozwinięty przód i zad, szerokie łopatki i partia grzbietowa. Głowa mocno osadzona na krótkiej szyi. Kończyny mocne, średniodługie. Dopuszcza się u samic starszych (ponad 1 rok) małe, symetrycznie uformowane podgardle. Ogon krótki, przylegający do tułowia.

Typ rasowy:
Głowa krótka, okrągła. Uszy mięsiste, dobrze owłosione, na końcach zaokrąglone. Długość uszu od 10,5 cm do 11,5 cm.

Jakość okrywy włosowej (gęstość, sprężystość i jedwabistość):
Okrywa włosowa bardzo gęsta i bardzo sprężysta, jedwabista. Długość włosów pokrywowych około 3 cm.

Barwa okrywy włosowej:
czarny (Kc) - barwa włosów pokrywowych śnieżnobiała z czarno zabarwionymi uszami, nosem (tzw. maska nosowa), kończynami przednimi do nadgarstka, tylnymi do stawu skokowego oraz ogonem.
hawana (Kh) - barwa włosów pokrywowych śnieżnobiała z ciemnobrązowo (czekoladowo) zabarwionymi uszami, nosem (tzw. maska nosowa), kończynami przednimi do nadgarstka, tylnymi do stawu skokowego oraz ogonem.

Specyficzne cechy rasowe (barwa włosów podszyciowych, oczu, pazurków):
czarny (Kc) - barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała, zaś w partiach czarno zabarwionych niebieskopopielata. Barwa oczu czerwona, pazurków czarna lub brązowa.
hawana (Kh) - barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała, zaś w partiach brązowo zabarwionych niebieska. Barwa oczu czerwona, pazurków czarna lub brązowa.
Wady dopuszczalne:
Mniej harmonijna budowa ciała. Głowa wydłużona, długa szyja. Uszy słabo osadzone, zbyt rozchylające się ku górze, słabo owłosione, o długości od 11,5 cm do 13,5 cm. Słabe, cienkie nogi. Zbyt duże podgardle. Okrywa włosowa mniej gęsta, mniej sprężysta, lekko spilśniona. Niewielkie odchylenia w długości włosów pokrywowych w stosunku do standardowej długości 3 cm. Słabo zaznaczona barwa na tzw. masce nosowej. Rozjaśnienie ciemno zabarwionych partii ciała. Pigmentowane włosy nad oczami, na karku, podgardlu, przy sutkach, w okolicach odbytu. Lekkie zażółcenie okrywy włosowej. Małe odchylenia w barwie oczu i pazurków w stosunku do wymagań wzorca.

Wady niedopuszczalne:
Masa ciała poniżej 3,5 kg lub powyżej 5,5 kg. Uszy zwisające, długość uszu powyżej 13,5 cm. Zbyt duża ciemna maska nosowa (dochodząca do obramowania oczu). Białe włosy lub plamy na ciemno zabarwionych częściach okrywy włosowej. Występowanie ciemnych plam na biało ubarwionej okrywie włosowej. Rzadka okrywa włosowa, mała sprężystość włosów. Barwa oczu lub pazurków inna niż wzorcowa. Ponadto zabarwienie uszu, nosa, ogona, zakończeń kończyn: jasne lub brązowe u odmiany czarnej, jasne lub rudawe u odmiany hawana.

Moja ulubiona książka - "Tajemniczy Ogród"

Tajemniczy Ogród – powieść obyczajowa autorstwa Frances Hodgson Burnett, po raz pierwszy opublikowana w 1909 roku.

Tajemniczy ogród jest współcześnie uważany za najlepszą powieść tej autorki i zaliczany do klasyki literatury dziecięcej. Prócz warstwy obyczajowej, książka daje też wyraz przekonaniu o uzdrowicielskiej, wręcz mistycznej sile natury. Ludzie pozostający w silnym z nią związku są zdrowi i mocni (także moralnie), czego przykładem jest Dick Sowerby, owo "dziecko natury". Ozdrowieńczego jej oddziaływania doświadczają także inni jej bohaterowie: Mary Lennox, oderwana od angielskich korzeni, jest chorowita i brzydka – zmienia się to po powrocie do ojczyzny i poddaniu się mocy przyrody. W tej tezie widoczne są wpływy Stowarzyszenia Chrześcijańskiej Nauki, z którym Frances Hodgson Burnett była związana.

Tytuł
Tajemniczy ogród to zapomniany, zamknięty od 10 lat i otoczony murem zakątek wielkiego parku otaczającego posiadłość stryja Mary, pana Cravena. Mimo zaniedbania i braku opieki, wciąż rosną w nim róże i inne wrażliwe, wymagające pielęgnacji kwiaty. Natura pokazuje swoją siłę, wystarczy odrobina starań, by rozkwitła pełnym blaskiem. Widoczna jest tu paralela do sytuacji Mary – dziecka zaniedbanego pod względem rozwoju psychicznego i społecznego, które jednak, przy odrobinie poświęconej mu uwagi, potrafi zmienić się w osobę pełną radości życia.

Treść
Główną bohaterką powieści jest Mary Lennox, która przyszła na świat w Indiach. Jej ojciec był wysokim urzędnikiem administracji kolonialnej, matka zajmowała się głównie życiem towarzyskim: balami i spotkaniami. Wychowywanie córeczki pozostawiali hinduskiej niańce Ayah. Pozbawiona rodzicielskiej opieki Mary terroryzowała służbę, była dzieckiem chorowitym, niegrzecznym i niemiłym. Gdy miała dziesięć lat, jej rodzice zginęli podczas epidemii cholery. Opiekę nad nią przejął wuj Archibald Craven. Dziewczynka pojechała do Anglii, do położonej na wrzosowiskach posiadłości wuja. Jednak i tu wydaje się być pozostawiona sama sobie – wuj w domu nie mieszka, a gospodyni od razu oznajmia, że nie ma obowiązku zajmowania się nią, poza zaspokajaniem podstawowych potrzeb.

Niepotrafiąca nawiązać właściwych kontaktów z otoczeniem Mary początkowo w dalszym ciągu jest niemiła w stosunku do służby wuja, lekceważąc ich i usiłując wymóc takie traktowanie siebie, do jakiego przywykła w Indiach. Jej stosunek zaczyna się zmieniać pod wpływem prostodusznej, sympatycznej i szczerze Mary współczującej młodej służącej Marty, która, sama mając liczne rodzeństwo, potrafi zrozumieć potrzeby dziecka. Dużą rolę odgrywa też budzenie się zainteresowania przyrodą i ruch na świeżym powietrzu w wielkim ogrodzie otaczającym pałac Cravena. Mary spotyka tam ogrodnika Bena Weatherstaffa, ponurego milczka, w którym czuje pokrewną duszę.

Pałacowe tereny kryją tajemnicę – otoczony wysokim murem, zamknięty ogród. Mary przypadkowo, obserwując gila, odnajduje do niego klucz. Ten skryty przed ludźmi zakątek zaczyna uważać za swoje królestwo. Ale tajemnicę kryje też wielki dom – dziewczynka słyszy w nocy czyjeś krzyki, a domownicy zbywają jej dociekania.

Mary poznaje Dicka Sowerby'ego, młodszego brata Marty – prostolinijnego, sympatycznego chłopca, opiekującego się porzuconymi i zranionymi dzikimi zwierzętami. Spokojny Dick, także zainteresowany przyrodą i mający dar oswajania zwierząt, staje się dla Mary wzorem do naśladowania. Prowadzi go do tajemniczego ogrodu i pokazuje, jak starała się pomóc budzącym się właśnie do życia roślinom.

Pewnej nocy Mary znów słyszy krzyki. Tym razem nie daje za wygraną i odszukuje miejsce, z którego dochodzą wrzaski. Odnajduje rozhisteryzowanego chłopca i daremnie starających się go uspokoić służących. Colin Craven, syn jej wuja, jest nieruszającym się z łóżka, wydelikaconym hipochondrykiem, przez całe otoczenie utwierdzanym w przekonaniu o swojej słabości i chorobie. Dzieci zaprzyjaźniają się, Mary często odwiedza Colina. Pewnego dnia odnajduje go w stanie histerii. Rozzłoszczona i ona daje popis swoich możliwości. Jej reakcja – burzliwa kłótnia z chłopcem – daje efekt lepszy niż delikatność dorosłych. Colin jest przekonany, że rośnie mu garb. Stanowcze zapewnienie Mary, że nic takiego nie widzi, uspokaja go.

Mary, pomna własnych doświadczeń, przekonuje Colina, by i on skorzystał z dobroczynnej mocy natury. Dzieci we trójkę odprawiają w tajemniczym ogrodzie wymyślone przez siebie rytuały, mające pomóc wyzdrowieć niepotrafiącemu chodzić Colinowi. Podczas jednego z takich seansów przyłapuje ich ogrodnik Ben, przedostający się przez mur po drabinie. Rozmowa z młodym paniczem powoduje, że i on przyłącza się do "spisku". Okazuje się też, że tajemniczy ogród był ulubionym miejscem matki Colina i został zamknięty przez rozpaczającego po jej śmierci męża, a Ben mimo decyzji swego chlebodawcy stara się dbać o porastające go różane krzewy.

Podróżujący po Europie pan Craven dostaje list od pani Soverby z prośbą o powrót do domu. Ulega mu i trafia akurat na moment, w którym jego chory, słaby syn, dziecko, do którego nie chciał się przywiązywać, by nie przeżyć jego przewidywanej utraty tak, jak śmierci żony, staje na nogi i idzie ku niemu. Siłom natury, jej mocy, udaje się uzdrowić bohaterów książki i przywrócić rodzinną więź.

Książka doczekała się kilku ekranizacji filmowych:

- w roku 1949
- w roku 1960 serial telewizyjny - Gillian Ferguson w roli Mary Lennox
- w roku 1975 serial telewizyjny - Sarah Hollis Andrews w roli głównej
- w roku 1993 w reżyserii Agnieszki Holland, wg scenariusza Caroline Thompson, z obsadą: Irène Jacob, Kate Maberly, Heydon Prowse, Maggie Smith

Jeden z moich ulubionych filmów : DIRTY DANCING 2 - HAVANA NIGHTS

Dirty Dancing 2 - znany także pod tytułem Wirujący seks 2 (tytuł oryginalny Dirty Dancing: Havana Nights) – amerykański film fabularny z 2004 roku. Był to film ściśle wzorowany na znanym przeboju kinowym z 1987 roku pt. Dirty Dancing.

Zostały zachowane główne założenia scenariusza, lecz akcja filmu została przeniesiona z USA do stolicy Kuby, Hawany, w przededniu przejęcia władzy przez Fidela Castro.

Obsada
Główne role w projekcie zagrali Diego Luna (Javier) i Romola Garai (Katie). W epizodzie pojawił się również sam Patrick Swayze, znany z pierwszego filmu Dirty Dancing.

Diego Luna – Javier Suarez
Romola Garai – Katie Miller
Mika Boorem – Susie Miller
Sela Ward – Jeannie Miller
John Slattery – Bert Miller
Jonathan Jackson – James Phelps
Patrick Swayze – nauczyciel tańca

Fabuła

Kuba, rok 1958. Na wyspę wraz z rodzicami i siostrą przyjeżdża osiemnastoletnia Amerykanka- Katie. W hotelu, w którym się zatrzymuje poznaje kelnera- młodego Kubańczyka Javiera. Pewnego dnia Katie wracając ze szkoły widzi Kubańczyków tańczących na ulicy. Jest wśród nich Javier- Katie jest zachwycona ich tańcem. Następnego dnia wraz z synem szefa swojego ojca- Jamesem wybiera się do country clubu. Później wspólnie jadą do La Rosa Negra, kubańskiego klubu, gdzie spotykają Javiera. Po imprezie James ma odwieźć dziewczynę do domu, jednak w samochodzie zaczyna się do niej dobierać- Katie ucieka, a pod hotel odprowadza ją Javier, który następnego dnia zostaje zwolniony z pracy za spoufalanie się z gośćmi. Katie chcąc pomóc przyjacielowi proponuje mu udział w konkursie tanecznym, w którym główna nagroda wynosi 5000$. Chłopak po zastanowieniu zgadza się. W tajemnicy przed rodzicami trenują do konkursu, który ma się odbyć w Wigilię. W dniu konkursu, okazuje się, że rodzice dziewczyny wybierają się na niego wraz z rodzicami Jamesa. Konkurs rozpoczyna się, wszyscy ze zdziwieniem dostrzegają między tańczącymi Katie i Javiera, którzy szokują zmysłowym, kubańskim tańcem. Para zdobywa 1. miejsce i tym samym przechodzi do drugiego etapu, mającego odbyć się w Sylwestra. Po powrocie do domu wybucha awantura, matce nie podoba się zachowanie córki- dziewczyna zostaje spoliczkowana i ucieka. Nocuje w domu Javiera. Następnego dnia Katie wraca do hotelu, gdzie zostaje ciepło powitana przez ojca. Odbywa rozmowę z matką, która nieco ochłonęła po wczorajszych wydarzeniach i przyznaje, że Katie świetnie tańczyła oraz, że jest z niej dumna. Noc sylwestrowa. W finale Katie i Javier tańczą jako ostatni. W trakcie występu na salę wchodzi przebrany za kelnera brat Javiera z bronią w ręku. Konkurs zostaje przerwany, wszyscy uciekają w popłochu. Chłopak zostawia Katie z rodzicami, sam biegnie do kuchni, gdzie żołnierz mierzy z broni do jego brata. Popycha mężczyznę, po czym wraz z bratem ucieka. Tego samego wieczoru na Kubie wybucha rewolucja, na ulicach panuje wielka radość, bracia przyłączają się do świętującego tłumu. Mówi się, że Fidel wyrzuci z kraju wszystkie zagraniczne firmy, a więc także firmę ojca Katie. Młodzi tancerze nie mogli zwyciężyć (cały konkurs przekreśliła rewolucja), ale mimo to są szczęśliwi, spędzają wspólnie noc. Następnego dnia dziewczyna dowiaduje się, że musi opuścić Kubę, gdyż firma jej ojca kończy działalność w tym kraju. Idzie pożegnać się z Javierem. Ostatniego wieczoru tańczą razem w La Rosa Negra, zostając królem i królową tańca...

SIKORKI W ZIMOWE DNI ... spędzające czas na brzózce w moim ogrodzie... :)

Sikorowate – rodzina ptaków z rzędu wróblowych. Obejmuje gatunki lądowe, nadrzewne, zamieszkujące półkulę północną. Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
- niewielkie rozmiary (średnia długość ciała: 12-13 cm)
- krótkie skrzydła, ogon stosunkowo długi
- mały, krótki dziób (odżywiają się owadami)
- większość charakteryzuje się kontrastowym, najczęściej czarno-białym, ubarwieniem głowy
- posiadają 10 lotek I rzędu oraz 12 sterówek.

Są to w większości gatunki o dużej liczebności (przykładowo sikora bogatka jest jednym z najliczniejszych ptaków Polski), nie zagrożone wyginięciem. Jedynie 3 gatunki z rodzaju Parus uznaje się za narażone w przyszłości na utratę liczebności lub wręcz wymarcie. Do polskiej awifauny zalicza się 7 gatunków, wszystkie są objęte ścisłą ochroną gatunkową.

Na zdjęciu :
Bogatka, sikora bogatka (Parus major) – niewielki, częściowo wędrowny ptak z rodziny sikor, zamieszkujący w zależności od podgatunku (podgatunki niekiedy wyodrębniane w osobne gatunki):

Parus major major - cała Europa, północno-zachodnia Afryka, Azja Mniejsza, Iran, Kaukaz i południowa Syberia. W Polsce rozpowszechniony, bardzo liczny ptak lęgowy[3]. Północne populacje przemieszczają się zimą nieco na południe (z Polski do Francji, Holandii i Niemiec).
Parus major bokharensis - Azja Środkowa, Indie, Birma, Półwysep Malajski i Wielkie Wyspy Sundajskie oraz północne Borneo.
Parus major minor - wschodnie Chiny, dolny bieg Amuru, Półwysep Koreański i Japonia.
Parus major intermedius - na południowy wschód od Morza Kaspijskiego.
Parus major commixtus - północna część Półwyspu Indochińskiego.

Cechy gatunku
Największa z europejskich sikor. Obie płci ubarwione niemalże jednakowo. Samiec wyróżnia się szerszym czarnym paskiem na brzuchu. Upierzenie P. m. major - czarna głowa z białymi policzkami. Wierzch ciała oliwkowy, a pokrywy skrzydłowe szaroniebieskie z białym prążkiem. Spód żółty z czarną, podłużną pręgą (szerszą u samca niż u samicy). Młode mają czerń zastąpioną brązem, policzki żółtawe, spód matowożółty. Ptaki z podgatunku P. m. bokharensis mają biały brzuch, a P. m. minor - biały brzuch, białą plamę na potylicy i inny kształt plamy na policzku.

Wymiary średnie
długość ciała 14-16 cm
rozpiętość skrzydeł 22cm
masa ciała ok. 20-21 g

Biotop
Różnorodne lasy, często w sąsiedztwie człowieka - w parkach, ogrodach i sadach, w miastach wewnątrz osiedli mieszkaniowych. Zamieszkuje także tereny, gdzie jest wiele zagajników, zawsze na drzewach.

Gniazdo
W dziuplach, budkach lęgowych oraz innych, antropogennych miejscach - rurach, wywietrznikach, nawet w pozostawionym czajniku.

Jaja
Dwa lęgi w roku, jaja składane od końca kwietnia do początku lipca w liczbie od 6 do 14.

Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 13-14 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo po 15-21 dniach.

Pożywienie
Owady i inne bezkręgowce, zimą pokarm roślinny (szczególnie chętnie nasiona roślin oleistych, np. słonecznika), często dokarmiana przez ludzi słoniną.

Ochrona
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.

Sałatka brokułowa

Przepis na sałatkę brokułową :D :
- brokuł (gotowany)
- 4 jajka
- 2 pomidorki
- szczypiorek lub pietruszka
- 4 ogórki kiszone
- pół papryki
- jogurt naturalny
- czosnek

Produkty pokroić, wymieszać, wg w/w kolejności.
Smacznego :) :) :)

Buniuś :)

Olbrzymy belgijskie pochodzą z Gent w belgijskiej Flandrii. Króliki tej rasy należą do największych ras królików - dorosłe osobniki mogą w wieku 12-14 miesięcy osiągać masę ciała od 8 do 10 kg. Minimalna masa ciała dorosłego królika powinna wynosić 6 kg. Króliki te hoduje się w wielu odmianach barwnych, najbardziej rozpowszechnioną jest szara i biała - która została opisana szczegółowo na osobnej stronie. Ponadto olbrzymy belgijskie występują jeszcze w następujących odmianach barwnych: zajęczatej, żelazistej, żółtej, niebieskiej, czarnej i szynszylowatej.

Olbrzymy belgijskie należą do typu mięsnofuterkowego. Rasa ta stosunkowo późno osiąga dojrzałość do rozpłodu - samice w wieku 8-10 miesięcy a samce w wieku 1 roku. Wcześniejsze użytkowanie rozpłodowe jest niekorzystne i może powodować zahamowanie wzrostu tych zwierząt, czego następstwem może być skarłowacenie pojawiające się u następnych pokoleń.

Każdy hodowca powinien również pamiętać o tym, aby nie zostawiać w jednym miocie większej liczby młodych, może to objawiać się wśród nich tendencją do skarłowacenia. Podczas odchowu dużej liczby młodych hodowca powinien również zaspokoić w dostatecznym stopniu samicy jej zwiększone w tym okresie wymagania pokarmowe. Błędy popełnione w żywieniu młodych królików pociągają za sobą nieprawidłowości w postaci zahamowania wzrostu i rozwoju a to może prowadzić do: krzywizny, schorzeń narządów wewnętrznych, a u samic spowodować mniejszą płodność i mleczność.

Maksiu :)

Rasa Baran Francuski (FB) została wyhodowana we Francji przez krzyżowanie królików baranów angielskich z olbrzymami belgijskimi i dużymi królikami normandzkimi. Cechą charakterystyczną tej rasy są zwisające wzdłuż głowy duże, mięsiste uszy - skierowane otworami słuchowymi w kierunku głowy. Głowa wyraźnie garbonosa z charakterystyczną "koroną". Masa dorosłego królika powinna wynosić minimum 5,5 kg. Francuskie barany występują w wielu odmianach barwnych.
Po belgijskim olbrzymie jest to najczęściej hodowana rasa dużych królików mięsno-futerkowych w Polsce.

Poniższy szczegółowy opis cech budowy ciała, typu rasowego, barwy okrywy włosowej itd., został zaczerpnięty z Wzorca Królików wydanego przez Centralną Stację Hodowli Zwierząt w Likwidacji (Warszawa, Listopad 2000r.)
Występuje w następujących odmianach barwnych:
Francuski Baran Szary (FBS) - genotyp: AA BB CC DD GG
Francuski Baran Żelazisty (FBŻl) - genotyp: AA BeB CC DD GG
Francuski Baran Czarny (FBC) - genotyp: AA BB CC DD gg
Francuski Baran Niebieski (FBN) - genotyp: AA BB CC dd gg
Francuski Baran Hawana (FBH) - genotyp: AA BB cc DD gg
Francuski Baran Madagaskarowy (FBM) - genotyp: AA bb CC DD gg
Francuski Baran Szynszylowaty (FBSl) - genotyp: AchiAchi BB CC DD GG
Francuski Baran Żółty (FBŻ) - genotyp: AA bb CC DD GG
Francuski Baran Srokacz (FBSr) w ww. odmianach barwnych - genotyp: do ww genotypów dodawany jest allel Kk
Francuski Baran Biały Czerwonooki (FBBc) - genotyp: aa -- -- -- --
Francuski Baran Biały Niebiekooki (FBBn) - genotyp: AA -- -- -- -- xx

Wymagania wzorcowe masy ciała w poszczególnych miesiącach życia dla tej rasy królików przedstawiają się następująco:


wiek (miesiąc) 3 4 5 6 7 8
masa w kg 2,5 3,5 4,0 4,5 5,0 5,5



Ocena cech objętych wzorcem:

1. Masa ciała w wieku 8 miesięcy i powyżej:


kg 5,00-5,19 5,20-5,49 5,50 i powyżej
pkt. 8 9 10



Dopuszcza się u samców niższą wzorcową masę ciała o 10 % niż podana w powyższej tabeli.
Najniższa dopuszczalna masa ciała królika w wieku 8 miesięcy i powyżej - 5 kg.
Przy ocenie samic i samców na wystawie dopuszcza się masę ciała o 5 % niższą niż podana w tabeli.

2. Budowa ciała:
Harmonijna budowa ciała. Sylwetka krępa i zbita. Tułów walcowaty. Zad lekko ścięty bardzo dobrze umięśniony. Szyja krótka (niewidoczna) i silna. Nogi krótkie i silne. Ogon prosty przylegający do tułowia. U samic niewielkie, symetryczne podgardle.

3. Typ rasowy:
Głowa szeroka i mocna, wyraźnie garbonosa. Policzki silnie rozwinięte, szerokie zaznaczone. Oczy duże, wyraźne, nie za głęboko umieszczone w oczodołach (miernie "wysadzone"). Uszy mięsiste, o pełnym owłosieniu, mocno osadzone, symetrycznie zwisające otworami do głowy. Końce uszu zaokrąglone łagodnie. Na głowie między uszami wyraźnie zaznaczona "korona". Rozpiętość uszu od 38 cm do 45 cm.

4. Jakość okrywy włosowej (gęstość, sprężystość i jedwabistość):
Okrywa włosowa gęsta (zwłaszcza włosów podszyciowych), sprężysta i jedwabista. Długość włosów pokrywowych od 3,5 cm do 4 cm.

5. Barwa okrywy włosowej:

Barwa okrywy włosowej zróżnicowana w zależności od odmiany barwnej:
szary (FBS) - ogólna barwa w partii grzbietowej ciemnoszara, boki oraz brzuch nieco jaśniejsze. Klin karkowy mały, lekko brązowy. Uszy czarnoobramowane. Wewnętrzna część ud oraz kończyn przednich i spód ogona - białe. Szeroki biały pas okrywy włosowej wzdłuż linii białej brzucha.
żelazisty (FBŻl) - ogólną barwę okrywy włosowej tworzą czarne i brązowe włosy, przy czym włosy czarne przeważają. Wewnętrzna część ud oraz kończyn przednich i spód ogona grafitowy. Pas brzuszny ciemnoszary do grafitowego.
czarny (FBC) - barwa włosów pokrywowych jednolicie, głębokoczarna, z wyraźnym połyskiem na całym ciele. W części brzusznej barwa okrywy o mniejszym połysku. Pas brzuszny ciemnoszary do grafitowego.
niebieski (FBN) - barwa włosów pokrywowych ciemnoniebieska, równomierna na całym ciele, o wyraźnym połysku. Ogólna barwa o wrażeniu czarnym z nalotem niebieskim. Barwa okrywy brzucha i wewnętrznych stron ud matowa.
hawana (FBH) - barwa włosów pokrywowych jednolicie ciemnobrązowa (czekoladowa) z wyraźnym połyskiem na stronie grzbietowej, na stronie brzusznej matowa.
madagaskarowy (FBM) - barwa włosów pokrywowych od złotobrązowej do złotoczerwonej. Na tle tej barwy rozłożone są ciemnobrązowe włosy tworzące jakby owal. Uszy, pysk (tzw. maska), obwódki wokół oczu, brzuch, wewnętrzne strony ud, spód ogona mają barwę brązowoszarą bez woalu z ciemnobrązowych włosów, okrywa matowa. Maska nie może przechodzić powyżej linii oczu. Ciemna i jasna barwa nie może odcinać się ostro od siebie, powinna łagodnie przechodzić jedna w drugą.
szynszylowaty (FBSl) - barwa włosów pokrywowych szara o odcieniu niebieskawym, z ciemnymi i białymi wierzchołkami (woal), równomiernie rozłożona na całym ciele. Klin karkowy mały, w kolorze jasnoszarym. W partii brzusznej barwa włosów jaśniejsza. Uszy ciemne, czarnoobramowane. Ogon od strony górnej czarny, przeplatany szarobiałymi włosami, od spodu biały.
żółty (FBŻ) - ogólna barwa okrywy włosowej pomarańczowożółta, bez srebrzystości. Oczne obwódki i skroń trochę jaśniejsze. Okrywa włosowa na brzuchu, spodzie ogona i wewnętrznej stronie ud rozjaśniona do koloru jasnokremowego, a nawet białego.
srokacz (FBSr) w ww. odmianach barwnych - okrywa włosowa w barwie odpowiadającej jednej z ww. odmian barwnych występuje na głowie (uszy, korona, część nosowa, czoło, okolice oczu), tułowiu w formie tzw. "płaszcza" okrywającego grzbiet, wierzchnią stronę ogona i około2/3 wysokości boków, odcinając się nie regularną linią od barwy białej. "Płaszcz" musi być symetryczny. Piersi, przednie kończyny i dolna część policzków są całe białe. Przeważnie białe są tylne kończyny i brzuch. Nie jest wadą białe zabarwienie pod brodą. Biała strzała, zaczyna się od czoła i przechodzi na koronę, dzieląc ją poprzek na pół. Białe plamy na karku.
biały czerwonooki (FBBc), biały niebieskooki (FBBn) - barwa włosów pokrywowych śnieżnobiała.

6. Specyficzne cechy rasowe (barwa włosów podszyciowych, oczu, pazurków):

szary (FBS) - barwa włosów podszyciowych na całym tułowiu siwoniebieska. Pazurki i oczy o barwie brązowej.
żelazisty (FBŻl) - barwa włosów podszyciowych na całym tułowiu ciemnostalowa, lekko rozjaśniająca się w kierunku skóry. Oczy barwy od bardzo ciemnobrązowej do czarnej. Pazurki czarne.
czarny (FBC) - barwa włosów podszyciowych intensywnie ciemnoniebieska, oczy i pazurki ciemnobrązowe.
niebieski (FBN) - barwa włosów podszyciowych nieco jaśniejsza od włosów pokrywowych, oczy barwy niebieskoszarej, barwa pazurków od szarej do czarnej.
hawana (FBH) - barwa włosów podszyciowych niebieska, jednolita na całej długości włosa, matowa. Oczy brązowe, pazurki ciemnobrązowe.
madagaskarowy (FBM) - barwa włosów podszyciowych wyraźnie złotoczerwona. W partiach okrywy brązowo szarej podszycie kremowe. Barwa oczu brązowa, pazurków ciemnoszarobrązowa (ciemnorogowe).
szynszylowaty (FBSl) - włosy podszyciowe ciemnoniebieskie zajmujące ok. 2/3 długości włosa, strefa środkowa około 7 mm barwy białoszarej. Nad strefą środkową czarny pas szerokości około 3 mm. Przy rozdmuchiwaniu okrywy wyraźnie widoczna strefowość w ubarwieniu włosów. Oczy ciemnobrązowe, pazurki brązowe do czarnych.
żółty (FBŻ) - barwa włosów podszyciowych pomarańczowo-żółta, oczy brązowe, pazurki ciemnobrązowe.
srokacz (FBSr) w ww. odmianach barwnych - w barwnych partiach okrywy włosowej włosy podszyciowe w barwie typowej dla danej odmiany. Białe podszycie przy białej okrywie włosowej. Oczy i pazurki w barwie odpowiadającej danej odmianie.
biały czerwonooki (FBBc) - barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała, oczy czerwone lub karminowe, pazurki białe.
biały niebieskooki (FBBn) - barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała, oczy szaroniebieskie, pazurki białe.

Wady dopuszczalne:
Mniej harmonijna budowa ciała. Zwężenie tułowia w części piersiowej. Głowa węższa, słabo zaznaczony garbonosy profil głowy. Widoczne pojedyncze podgardle u samców, zbyt luźna skóra. Oczy lekko wypukłe. Uszy symertycznie zwisające, ale nie przylegające dokładnie wewnętrzną stroną do głowy. "Korona" słabo zaznaczona. Małe odstępstwa od barwy typowej dla danej odmiany. U FBBc i FBBn barwa okrywy włosowej perłowa lub kredowobiała, z lekkimi zażółceniami. Okrywa włosowa mniej gęsta i sprężysta. Minimalne odstępstwa w barwie oczu i pazurków w stosunku do wzorca.

Wady niedopuszczalne:
Masa ciała mniejsza niż 5,00 kg. Wydłużona głowa bez garbonosego profilu, długa szyja. U samic brak podgardla albo podwójne lub potrójne niesymetryczne podgardle. Niesymetryczne zwisające uszy zwrócone otworami ku przodowi o rozpiętości mniejszej niż 38 cm lub większej niż 45 cm. Długość włosów w partii grzbietowej poniżej 3,5 cm lub zaznaczone miejscowe przerosty włosa(kępiastość), okrywa włosowa rzadka, brak sprężystości. Brak "korony". Duże odstępstwa od barwy typowej dla danej odmiany, u FBBc i FBBn okrywa włosowa zażółcona lub pojedyncze ciemna włosy w okrywie, inna jak wzorcowa barwa oczu i pazurków.


--------------------------------------------------------------------------------

W pracy hodowlanej powinniśmy zwracać uwagę na to, aby osobniki, które zostawiamy do dalszej hodowli posiadały jak najwięcej cech zbliżonych do ideału. Drobne wady opisane w punkcie jako "wady dopuszczalne" nie eliminują zwierzęcia z dalszej hodowli. Jeżeliby jednak wystąpiła chociaż jedna cecha opisana w punkcie "wady niedopuszczalne" to takiego osobnika powinno się natychmiast eliminować z dalszej hodowli.

Oskar :)

Bernardyn długowłosy – jedna z ras psów, należąca do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.

Rys historyczny
Pochodzenie rasy nie jest dokładnie znane, najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.

Rasa ta swoją nazwę wzięła od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony w 980 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVIII w. bernardyny na przewodników, aby odnajdywały i ratowały ludzi w górach. Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżówce z nowofundlandem powstała odmiana szorstkowłosa.

Budowa
Są to psy bardzo wysokie, szerokie, o potężnym kośćcu i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze gdyż dochodziły do wagi 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie nawet 100 - 130 kilogramów.

Szata i umaszczenie
Ze względu na szatę istnieją dwie odmiany bernardyna: krótkowłosa i długowłosa. Umaszczenie jest brązowo - białe i brązowo-żółte, białe w rude łaty. Ze względu na gęste i ciepłe futro, w obszarach poniżej gór, w lato bardzo mocno traci futro. Pochodzi ze Szwajcarii. Umaszczenie czerwone i białe.

Zachowanie i charakter
Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli - nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

Użytkowość
Psy tej rasy są wykorzystywane w ratownictwie górskim (wykorzystywane są głównie krótkowłose) i w poszukiwaniach rożnego typu. Hoduje się je też jako psy stróżujące bądź domowe.

Ciekawostki
Najsławniejszym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że uratował on 40 osób, a zginął przy uratowaniu 41. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie (zobacz).
W amerykańskim filmie Beethoven głównym bohaterem jest pies rasy bernardyn.

Choroby
Bernardyny są podatne na skręt żołądka (choroba śmiertelna w skutkach) oraz dysplazję stawów. Występują także problemy z uszami, oczami i ślinotokiem.

Nuczka w oczekiwaniu na ciasteczko ... :D

Luna :)

Co by tu "nabroić" ... ? :p

NUKA :)

Ulubionym zajęciem Nuki są polowania :D

Jest najkochańsza na świecie, nie reaguje na prawie żadne polecenia ;p i jest wielką indywidualistką, uwielbia wylegiwać się pod ciepłą kołdrą, jest bardzo mądra i ma niesamowity węch i słuch. Ma już 7 lat.

Seter irlandzki – jedna z ras psów, należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich, w typie seterów. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.

Seter irlandzki jest kojarzony z Irlandią, jednak wywodzi się z Francji, Hiszpanii oraz Macedonii. Pochodzi od długowłosego spaniela i powstał w wyniku skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego z seterem angielskim, springer spanielem i pointerierem. W pierwszym okresie rozwoju rasy nie przywiązywano wagi do koloru, lecz zwracano przede wszystkim uwagę na właściwości myśliwskie.

Na początku XVII wieku równie popularne były psy o umaszczeniu białym, biało-czerwonym, biało-żółtym, nawet biało-czarnym, jak i czerwonym. Wszystkie były psami użytkowymi, myśliwskimi, przeszukującymi duże tereny w poszukiwaniu ptactwa. W 1866 utworzono w Anglii klub czerwonego setera irlandzkiego. Od 1882 dopuszczano na prezentację wystawową wyłącznie jednokolorowe, czerwone psy. Spowodowało to niemal całkowite wymarcie wariantu czerwono-białego. The Comittee of The Irish Red Setter Club w Dublinie 29 marca 1885 roku przedstawił standard rasy setera irlandzkiego czerwonego.

Wygląd
Oczy: od ciemnoorzechowych po ciemnobrązowe; mają kształt migdałów.
Sierść: średniej długości, włosy proste. Na górnej części ucha, tylnych łapach oraz wzdłuż całego podbrzusza tworzy tzw. pióra.
Głowa: smukła, podłużna, wyraźnie wysklepiona na wysokości czoła.
Ogon: dobrze umięśniony, zwęża się ku końcowi, jego nasada znajduje się na wysokości grzbietu.
Pysk: mocne szczęki o zgryzie nożycowym.
Łapy: nieduże i mocne o wyraźnie zaznaczonych palcach; palce znajdują się bardzo blisko siebie.
Ciało: niska klatka piersiowa z przodu wąska o mocno zaznaczonych żebrach.
Nogi: kończyny przednie powinny być umięśnione i wyprostowane, tylne zaś mocne i masywne.

Szata i umaszczenie
Sierść jest koloru dojrzałego kasztana lub mahoniowa. Nie sfalowana, tworzy długie, gładkie frędzle; występują tzw.portki i pióro na ogonie.

Zachowanie i charakter
Seter irlandzki jest psem rodzinnym, potrzebującym kontaktu z człowiekiem. Wierny towarzysz zabaw i opiekun dzieci, bardzo cierpliwy. Inteligentny i żywy, potrzebuje zaspokojenia dużej potrzeby ruchu. Nieagresywny wobec obcych i innych zwierząt. Może sprawiać problemy w ułożeniu, przy braku odpowiedniej tresury może uciekać.

Użytkowość
Setery to psy myśliwskie przeznaczone do intensywnej pracy podczas polowania na ptactwo jako psy wystawiające (legawce). Spośród seterów jest najlżejszy i najwyższy, dzięki temu najszybszy. Najdalej ze wszystkich okładający pole, przez to na polowaniu lepiej się sprawdzał przy koniu niż przy pieszym myśliwym.

Zdrowie i pielęgnacja
Przeciętna długość życia – 15 lat.
Rasa ta jest podatna na dysplazję stawów biodrowych.
Szczególną uwagę należy zwracać na higienę uszu – osady mogą być przyczyną stanów zapalnych.
Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.
Setery irlandzkie mogą chorować na C.L.A.D – Canine Leukocyte Adhesion Deficiency. Jest to choroba genetyczna, odkryta i zdefiniowana po raz pierwszy dzięki badaniom w Szwecji. Szczeniaki, w wyniku niestarannej selekcji hodowlanej matki i ojca, z których jedno możne być nosicielem choroby, posiadają dwa recesywne geny osłabiające ochronę immunologiczną. Powoduje to szybką śmierć miotu w wyniku np. zakażeń. Obecnie wymaga się przeprowadzenia testów na C.L.A.D i nie dopuszcza się do hodowli psów-nosicieli C.L.A.D. Ten warunek powinien być również przestrzegany w Polsce.
rcd1-PRA Progressive Retinal Atrophy – choroba oczu, występująca również u seterów. Zaczyna objawiać się już u szczeniaków w wieku 6 tygodni jako "ślepota nocna", a w wieku 2 lat osobniki dotknięte tą chorobą są już całkowicie ślepe. Setery winny mieć robione testy genetyczne na PRA.